Terliyorum...
Dünyanın efkârı kapına terk edilmiş, bana mecbur bir bebek sanki. Ölmüşlerimle, solmuşlarımla besliyorum. Hep, bir güz... Hep, bir hazan...
Darlı değil mi sence de bu zaman? Yok mu yani içinizde derdine sıcak vurmuş, kalemi terli yazan? Yok değil mi? Yok... Olsa, susar dinlerdim.
Bunca susmak isteyip, anlatmaya mahkûm olmak... Demem o ki anlaşılmamak, belki anlatamamak... Neyin lanetiydi bu? Hatırımdan çıkıvermiş.
İnsan dertli olduğunu biliyor da, derdinin ne olduğunu bilmiyor bazen. Kasâvetin binbir formu beynini kullanıyor. Çırpınacak toyluğu özlüyorsun. Bilmek, tanımak bazen bezdiriyor. Yoksunluğuna, umutsuzluğuna rehavetin saplanıyor. Bir şiir de mi yazamazsın? Yazılmıyor ya Hû! Kanser ilhâmına sıçrıyor...
Okumak, okunmak, bilinmek kâfi utanmaya. Güneşsiz yazsın. Çiçek yok dallarında. Beğenmiyorlar, sevmiyorlar sen gibisini...
Yalnızlığı, kokusu üstüne sinecek kadar sarıp; yalnızlıktan korkar olmuşsun. Öğretmişler, öğrenmişsin sendelemeden yürümeyi. Hayata da kendine de dik durmuşsun. Aynalarda dirayetini seyretmiş, saklamışsın seni senden...
Bir vakit gelmeli, bize dönmeli bizden el etek çekmiş şiirler... Bir vakit hazan demekten imtinâ etmeli yazı muştulayan dallarına çiçekler... Göz seni sensiz değil; seni senle görmeli. Küslük bitmeli senle, gönül yine sevmeli...
Bir vakit uğramalı mutluluk...
Bir vakit pembe bahar...
Bir vakit ’dağlarda da çiçekler var’ denmeli.
Bir vakit,
Denmeli.