Ne zaman başladı bu yolculuk? Ne zamandır kendi içimde yürüyorum bilmiyorum. Her şey bir romanda dünyadaki bütün iyiliklerin ve adaletin bittiğini düşünen Aborjinlerin kendi soylarındaki son kişi ölene kadar üreyemeyeceklerini
dünyanın yaşanmayacak kadar kötü olduğunu düşünüp, ant içmelerini okumamla başladı.

Yaşadıklarım ağırdı evet ama ben de güçlüydüm. Her bunalım sonrasında kendimi toparlıyor gülümsüyordum neydi peki her sabah, her akşam beni intiharın eşiğine sürükleyen o boşluk, kalabalık içinde yalnızdım ailem içinde bir yabancıydım. Herkese yardım ederken kendimi unutmuşum ve herkesten tek tek ihanet görürken ,kendimi onlarla silmişim. Artık bu acınacak dünyanın insanlarını düşünmeyecektim ve değişim başladı. İç dünyama yürüdüm, kendimi tanıdım. Oradaki en ufak masum duyguyu aradım, buldum her şeyin bembeyaz olduğu masum yanım bu dünyanın kirlenmiş insanlarına inat içimde büyüdü.Hayattan soyutlanmadan, düzenimi bozmadan, gittim yolculukların en güzeline kendime... Mutluluğun hazzına bir kere vardın mı acı çekmek tecrübeye dönüşüyor, içimde ki bir çok beni tanıdım iyiliği seçtim ,affetmeyi seçtim öğrendim ki iyilikte kötülükte sadece yapana döner. Dünyanın savaşı iyilik ve kötülük değildi madde ve maneviyattı. Dünyada edindiğin her mal külfete dönüşüyor , her manevi yolculuk seni yükseltiyordu. Şimdi yükselmeyi seçenler iç dünyama hoşgeldiniz.