0
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
903
Okunma
Bir yerde okumuştum diyorduki : "Yitirmek gibi bulmanın da zamanı var."
...
Adam kaybetmekten korktuğu bütün mutlulukları yavaşça yere bıraktı.
Sanki az sonra dönülmez bir yolculuğa çıkacakmış gibi onlara arkasını döndü.
Herhangi bir adım atmadı.
Ses de çıkarmadı.
Kalbinin üzerinde birleştirdiği ellerine baktı.
Bir süre ellerindeki çizgilerde yaşanmışlıklarını seyretti...
Alışmış olmanın verdiği alışkanlıkla öyle fazla aldırmadı.
Ama bildi...
O artık hüznün, acının, korkunun ve bin türlü düşüncenin esiriydi.
Ta ki yitirdiklerini tekrar bulana ya da yeni sevinçler yaşayana dek...
