Hayat her zaman bir gariplik çıkarır insanın önüne.bazı şeyler vardır hiçbir zaman önüne geçemeyeceğin,isteyip de elde edemeyeceğin… ne hoştur sevmek ve sevilmek!sonbaharın o ayazında aheste aheste oradan oraya savrulan yapraklarını izlemek.. ah! ne güzel bir histir.yaşama sevinci dedikleri de bu olsa gerek..
Hayat bir savaştır bizim için.savaşmayı bilmediğimiz için mağlubiyet almak hiç de garip gelmese gerek…insanlar ne peşinde koşuyor?para peşinde mi,yoksa o güzel yüzlerin altında yatan başkalarının ayağını kaydırmak hırsı peşinde mi?
Neydi bu hayat?neydi ki insanları peşinde koşturuyor,kan revan içinde bırakıyor ve sonra da hiçbirşey olmamış gibi karşına gelip dalgasını geçiyordu?onu alt etmenin bir yolu olmalıydı…evet,insan hayata ve zorluklarına karşı savaşmayı biliyordu aslında…ama hislerini ve beynini kapatmıştı artık..yenilgiyi kabul etmişti!
Kendi hisleriyle kendini yönetmeye çalışıyordu tüm acziyetiyle…evet,acizdi insan.bilmiyordu mutlu olmayı..sadece başkaları için çalışıyordu.kendine hiç acımıyordu.artık ne sevenleri umrundaydı,ne de sevdikleri..kopmuştu artık yaşamdan,tüm güzelliklerden.tek varlığıydı içinde büyüttüğü küçük,masum çocuk…onu da kaybetseydi tamamen bitmişti artık..

" Dal rüzgarı affeder;ama kırılmıştır bir kere…"

Hiçbirşey kimseyi kıracak kadar önemli değildir…

Sade ve sadece mutlu olmaktır hayatın tüm anlamı…