Bir bahar günü , gecenin bir vakti Özlem sardı yüreğimi sahipsiz düşlerim yine kocaman bir balona binip gitti terk etti bedenimi Zaman öyle geçtiki koskaca bir ömür misali sahipsiz ömrün sahipsiz çocukları olduk Bir Anadol içinde , yedi yaşımda başladı Çaresiz hasretim geldi geçti yanımdan insanların omuzlarında sal içinde uzanan adam benim babam pek anlamadım küçücük yüreğimde bir mana da veremedim tüm bu olup bitene ağlayanlar sızlananlar söylenenler kulaklarımda çınlıyor 32 yaşında acelen neydi sadıcım diye musatafa dayının söylenişinin tam üzerinden 34 sene geçti ama unutmadım neler değişti neler yokluğunda evvela ben değiştim saçlarıma aklar düştü kim ne zaman baba diye bir çıklık atsa içimde bir kargaşa çıkar yıkılır duvarları yüreğimin hasretle arar gözlerim babamı bilirim kavuşmak mahşere kaldı gelde anlat o biçare yüreğime hasreti anlat deseler babam derim özlemi anlat deseler annem derim kavuşmayı anlat deseler evlat derim kolay olmadı sahipsiz büyümek bir babanın gölgesi olmayınca güneşin altında susuz kavrulmaya benzer bir yetimin hayatı bunu sadece güneşte kalan bilir gölgede olan ne bilsin yetimin çilesini her aklıma yetimliğim düşşe peygamber mirası der avuturum ağlayan yüreğimi kaç yaşımda olsam da benim bu yetimliğim hiç bitmeyecek özlemi hasreti dinmeyecek Bir hasreti miras bırakan şiirler yazılar bırakıyorum evlatlarıma dilim döndüğünce Anlatmaya çalışıyorum hasretlerimi özlemlerimi Bir mum misali bu dünyada yanarken yok oluşumu


İbrahiminoğlu Ali