BEYAZ YALNIZLIK
“Derin bir nefesin ardından söylediği bu sözler, yaşlı adamın kalbini parçalamış ve orada gizlenmiş anılarını bir paçavra gibi buruşturup atmıştı…”
Bir insan: İsterse en olumsuzu ,olumlu yapabilir.
Kötülüğü iyilikle ıslah edebilir.
Çirkini, bir davranışıyla, bir espriyle güzelleştirebilir.
Huysuzu yumuşatabilir.
Hatta “yalnızlık” denen şeyi, daha çok içine kapanan, dertli, cefalı, kişilerin kaçıp parklarda bir banka oturup kendilerine bir şey sormayan, oyun oynayan çocukların arasına gizlenen, yada deniz kenarına veya ormana, ıssız yerlere kaçan kişiler zannederiz. ”Beyaz yalnızlık” kitabını okuyunca buradaki yalnızlığı daha çok her türlü olumsuzluklardan, baskılardan, can sıkıcı sorulardan, ısrarlardan kaçıp kendi dünyasında bir yerde , hayalleriyle ,umutlarıyla baş başa kalmasını anladım. Özgür olmayı anladım.
Okudukça bazı yerlerde kendimi buldum.
Bırakamadım. O kadar yalın, duru ve akıcı bir dil kullanmış ki yazar; insanların iç dünyalarına öyle bir girmiş ki ne düşündüğünü, ne yapmak istediğini, nereye varmak istediğini öyle tahmin etmiş ki acaba sonu ne olacak? diye merak ederek okuyacağınız bir eser.
Onun için bu güzel öyküleri bir solukta okudum.
Benim hayatıma, duygularıma bir değer kattığına inanıyorum.
Değerli yazar Nazife Ünal’ı, yeni kitaplarını okumak dileği ile içtenlikle kutluyorum.
Yusuf Yılmaz