Kırılan yüreklerin tamirini yapacak bir babayiğit göremiyorum bu topraklarda. Rahat ve müreffeh dünyalarında, fukaraya ayıracakları veya fukarayı düşünecekleri bir anları bile yoktur. İnsanlar bir kurtarıcı aramakta yurdumda, ama ışık görünmüyor veya ben göremiyorum. Süslü malikanelerinde ellerinde bulundurdukları güç ile servetlerine servet katanlar.

Toplumun öğretmenleri konumunda olan Üniversiteler, Basın , Siyasi Partiler, Sendikalar, ve ismi sayılamayacak kadar bir çok öncü kuruluşun topluma verecekleri bir şeylerinin kalmadığı aşikar.
Üniversitelerde , Bilimsellikten uzak bir eğitim, Henüz özgürleşememiş bir öğretmenler topluluğu, Laikliği dahi dünya ile aynı paralelde kullanamayan bir zihniyet, Özgürlüklerin merkezi konumuna rağmen yasakçı bir anlayış, intihal bataklığında boğulan, memba ı olmayan bilgi hamallığı ve kısır bir eğitim.

Özgürlüğü sadece kendilerine layık gören, idarecileri ile parası olanın idaresine teslim oluş gazeteler ve basın, Bir yandan çıplaklığın her türlüsünü empoze ederken, ağırbaşlı edalar ile ülke sorunlarına çözümler arıyor maskesi altında şantajın hertürlüsünü uygulayanlar.
Şiddeti israfı, laubaliliği, gösterişi aile ekranlarına taşıyan televizyonlar, Özgürlüklerin önündeki en büyük engeller, Demokrat olamamış zaten demokrat olmayı asla istemeyen yazarlar. Gazeteyi namlu gibi insanlara doğrultmuş sonradan görmeler, Halkını geleceğe taşıyacak hiçbir hamle ve bilgisi olmayan muhabirler. Hatta özgürlük ve demokrasiye en büyük engeller.

TV ler ve gazeteler.
Söylenecek çok şey var.
Söylenmemiş gerçekler.

Peygamber Efendimizin “ Ben insanlar içerisinde bir insanım “ sözüne ve bu sözün sırrına varamamış biz insanlar.



Atila Yalçınkaya