2. Bölüm

Benim kediler bazen gece iki üçte kalkıp tepinerek beni uyandırıyorlar. Genellikle ya dörtte yada saat altıda kalkıyorlar.

Hergün kalkıp kedilerimi evimin içinde doyuruyorum. Karınları doyunca sabah vakti dışarı çıkıyorlar.

Bugün sabah da saat dörtte kalktılar. Karakuş’a mama Tonton’a da sucuk verdim. Karakuş kendi yiyor ama Tonton bazen kendi yemiyor. Tonton’a sabah sucuğu elimle tutup da yedirdim.

Dün programımda kedi evinin kapısını yapmak vardı. Dün akşam kedi evinin kapısını yapıp onu da aradan çıkardım. Ben kapı yaparken Kocadost isimli sokak kedisi de geldi.

Kapıyla uğraştığım için ona yiyecek veremedim. En son işim bittiğinde çöpleri attım. Bir baktım Kocadost yolun kenarında bekliyordu. Ona ve sokaktan gelen diğer kediler için kemik koymuştum. Kocadost’u görünce gel Kocadost’um gel diye çağıra çağıra evin önüne getirdim. Kocadost da beni anlar oldu. Sokakların kedisi olduğu için yiyip gidiyor. Ama hergün geliyor.

Ben ölüversem benim kedilere bakacak kimse de yok. Sokaklara düşerler rezil olurlar. Yiyecek veren de olmaz şu veren de olmaz doktora götüren de olmaz. Benim gibi kim bakacak? Kimse bakmaz. Ben kedilerimi ne aç koydum nede susuz. Ben ölsem acımasız dünyada fazla yaşayamadan ölürler.

09.03.2017
Yakuphan Kılınç