Bardağın boş tarafını gören, çevresine ümitsizlik yayan, öğrendiği çaresizliği başkalarına da aşılamaya çalışan insanların çoğaldığı bir dünyada yaşıyoruz… Hal böyle olunca değişik mesleklere de gün doğuyor adeta… İhtiyaç her geçen gün artıyor… İnsanlara ümit aşılamaya çalışan, kişisel gelişim ve motivasyon uzmanı, mentor, yaşam koçu, rehber, psikolog gibi… İnsanlara ümitvar olmayı, cesur olmayı, kendine güvenmeyi, çalışmayı, çabalamayı, hayata tutunmayı öğretmeye çalışıyorlar…


Ümitsizlik hastalığı zor bir hastalık… Ve öyle bir hastalık ki; müthiş derecede bulaşıcı… Bir veba gibi adeta… Ümitsizliğe kapılan, herkesi ümitsizliğe düşürmek boynunun borcuymuşcasına ümitsizlik yatırımı yapıyor etrafına…


Cengiz AYTMATOV; ‘Hayat olduğu sürece ümit de vardır’ diyor. Nefes alıyorsak; yaşıyoruz, yaşıyorsak; hayattayız, hayattaysak da ümit var demektir... Ümidinizi asla yitirmeyin… Ümitsizlik hastalığına düşenlere de yaşayarak, inanarak, yol göstererek, ümit vererek yardım edin… Ümitvâr olanların, çevresine pozitif enerji yayanların, insanları hayata bağlayanların sayısı artsın… Çevresine negatif elektrik veren, ümitsizlik hastalığına düşmüş insanların sayısı azalsın…


Hz. Mevlana da ‘Madem daha ecelin gelmemiş, boşuna can çekişip durma’ diyor ve adeta ümit dersi veriyor almak isteyenlere… Eğer hayattaysan ümidin var diyor… Ve devam ediyor derse ‘Her gurubun sonunda, elbette bir şafak gelir.’. . Unutmayın, unutturmayın; İman varsa imkan da vardır… Ümitvâr olun… Gecenin en zifiri karanlığı güneşin doğmasına en yakın zamandır…


Vee bu satırları yazarken o meşhur şarkının sözleri geliyor aklıma;
Hangi dağın bir kenarı yol değil…
Hangi deniz bir sahilde son değil…
…
Bu dünyayı bir yaratan var gülüm…