Bir kadın var, ardımda bırakacağım şehrin orta yerinde. Bir çocuğun büyümeye olan arzusu kadar çoşkulu, bir çocuğun büyümesi kadar acı. Bir savaş var, ardıma alacağım geçmişin sol köşesinde. Depremi görmüş, çalkantısına gülmüş fakat yalnız düşmüş. Pek çok hayal ölmüş mazide, buruk masallar anlatmış çocuklara yaşlı bilge. Bir varmış bir yokmuş. Karanlıklarda yalnız bir adam yaşarmış ve o dehşetli gücüyle dağları eriteceğine inanırmış. Gün gelmiş mağarasının sonuna yaklaşmış, güneşe bakmış, altında el pençe divan kalmış. İşte o zaman anlamış, ya güneşe dokunacakmış, ya da güneşin doğmadığı topraklara hapsolacakmış.
Bir kadın var, nereye devrilsem gölgemden hallice. Nakaratı misali kalbimin rotasının. Ne zaman sözlerim değişse, daha da yükseliyor tınısı. Olamaz mıydı? Aah o şehrin boğuk havası, gecelere tapan hırsızı, yolları ölümsüzleştiren arsızı. Siz de bilirdiniz ki, olurdu. E kime yaradı bu sunturlu aşk kavgası? Sorma... Azrail bey kızgındır şimdilerde bana. Ölen bir daha ölmez. Kaçıncıdır şu kalbimdekinin yeniden canlanışı. En çokta gece yürüyüşlerine küserim herhalde. Milyonda bir de değilse karşıma çıkma şansın, ne anlamı var geceleri yolları arşınlamanın. Bırak yansın. Ben mi yarattım sanki şu küçük dağları. Biri de çok geçmeden uyarsın aşıkları, ayyaşın teki ansızın öldürmüş tüm umutları.
Bir kadın var, Hypnos’u imrendiren, Morpheus’a pembeler vaat eden. Rüyaların bercestesi, gecelerin buruk hikayesi. Perdeleri dost ediniyor insan. Buydu işte uyanmaya karşı en büyük isyan. İnan, bu sözlerime ne olur inan. Ne zaman gecem düşse başkasının aguşuna, cehennemi ısıttı yüreğim. Hem o yaşlı adam boşuna mı biledi dilini, "Kahrolsun yazılmış ve yazılacak olan müstakbel gerçekliğim, gözlerim -ki o bomboş nehirlerim- gözlerini arayacaksa." Birileri var işte sağda solda, Birileri hep olacak başımda. İsterdim ki kimseler kalmasa da yanımda, sen hep uyu baş ucumda. Korkuyorum da tabi, bendeki yerinin şaşası gücendirebilir diye tanrıyı. Neyse, gidiyorum işte. Elimde kazma kürek, daha çok şey var toprağa gömecek.