Günün birinde derme çatma bir ev, yetersiz eşyamız olsa bile o evi sen güzelleştireceksin. Sen tamamlayacaksın o evi. Senin, başımı döndüren o gülüşün o evi ev yapacak. Sonrası iyilik güzellik.. Karın doyurmaksa mesele biraz ekmek bir kaç zeytinle de doyarız. Asıl açlığımız daima birbirimize.. Daima devam edecek olan aşkımıza,sarılmalarımıza,öpüşmelerimize,tek bir beden gibi hareket etmemize,birlikte uyumaya, aynı yatakta birbirimizin gözlerinin içine bakmaya.. Bu açlık bizi daima ayakta tutacak ve bizi bir arada tutacak. Mutluluğu o küçük evde bulacağız. Bunca zaman yaşadığımız o elem verici olaylar o kapıdan içeri girdiğimizde bitecek. Karşımda beni karşılayan gülen bir yüz.. Beklediğim hayat bu. O evin içinde bulacağım ben mutluluğu. Biz bunu hak ettik. Avucumuzun içine gizli sırrımız olan kaderimiz el ele tutuştuğumuz gün sır olmaktan çıktı. Kaderimizi öğrenmiş olduk. Ben daima sana o ilk günkü aşkla bağlı kalacağım.. Biliyorum sen de bana aynı aşkla bağlı kalacaksın. Özlemini duyduğum o kadın sensin bunu biliyorum. Her şeyi tamamlayacak yegane kişi sensin benim hayatımda. İnsanı kusurlarıyla kabul eden birine zaten nasıl aşkla bağlı kalamam? Ben bu duygunun sevginin üstünde bir duygu olduğuna inanıyorum. Herkes bir şeyleri seviyor. Sanırım bu bağ sadece sevgi olsaydı geri dönmezdik birbirimize. Bu dönmemekten de öte gidememek oldu bizim için.