uzun uzun apartmanları oldum olası sevemedim.
asansör için sıra beklemeyi de.
belli metrelerle örülmüş olan çitlerin içinde ki parklar da hiç oynamadım, şimdi ki oynayan çocuklara da acıyorum açıkçası.
bizim mahalle de bir kişinin topu olurdu genelde
ve hepimiz onun topuyla oynardık.
annelerimizin hepsi arkadaştı.
bir kere çıktı mı dışarı hava kararınca eve dönerdik.
su içmeye bile çıkamazdık eve, çünkü bir kere girince bir daha çıkamayacağımızı bilirdik hepimiz 🤦‍♀️
mahallede ki herkes birbirini tanırdı, biri düşünce herkes kaldırırdı kendi çocuğu gibi.
evimiz kapısını çok az kapalı hatırlıyorum.
genelde zaten herkesin kapısı açıktı.
güven vardı çünkü.
en önemlisi teknoloji hayatımıza bu kadar dahil olmamıştı.
biz araba yarışı oyunlarında ki rekorlarla değil de,
hangimiz bisikleti daha hızlı sürüyoruz, onun rekorlarıyla büyüdük.
şarkı bilgimizi yarıştırırdık mesela yerden yüksek oynarken.
yine çok konuştum 🙋‍♀️
.
her yer apartmanken, herkes birbirine yabancıyken ve mahalle de oyun oynayan çocuk sesi duymuyorken hep böyle çok konuşurum🤦‍♀️