Belki de benimle konuşmasan da. Belki de beni her defasında yok saysan da.Belki de gayet soğuk ve korkak olarak düşünsem de. Ya da seni sürekli rahatsız ettiğimi hiisettirsen de.Seninle olan diyaloglarım hep monolog olsa da. Israrlıydım seni anlamaya. Monologlarımda hep kendime kendime anlatsam da seninle olmak güzeldi monologlarımda.

Sanki böyle olman güzeldi. Senin böyle yapan beni sana çekendi. Ya seni çok sevdim , ya da seni gizemli buldum. Ya da seni gözümde çok büyüttüm . Ben sana gizeminden bahsettikçe sen bana hayır dedin.
Ama bana öyle geldin. Sana hissettiğim ilgi de sevgi de belki de bundandı.Hiç bitsin istemedim .Bitmeni beklemedim. Aslında ben senin bana hissettirdiğinin bitmemesini bekledim . Sen de bana yine yine ve yine de.
İstersen olduğundan beri de . Ben seni hep hissettim.

Hep bekledim ki benim sana hissettiğimi anla. Ama boşuna can çekişlerim , iç çekişlerim varmış. Geç olduğundaysa artık sana olmuştur bir kara delik. Hazır yeri gelmişken de sanırım o kara delikten galaksilere geçiş yapılıyor. Bilim sanırım bunu da ima ediyor. İşte tam da benim boş can çekişlerim anlaşıldığında tarafımdan, kesinlikle bende oluşan kara delik hiç bir yere ya da kişiye ya da duyguya açılmıyor.

İnsanların duyguları bir kere kendine döndüğünde. Bir daha başkasına , karşısındakine gecmesi mümkün olmuyor .

Arzzuuu