Zembereği dilsiz bekleyişlerin serçe ürkekliğinde büyüttüğü düşler ki
kimsesizliğe terk edildiğinde dahi hayalinin kalabalığına karışıp yürürdü.
Mavi beyaz kanatlanan her şiir
güneşin öptüğü papatyalardan huzura akan bir yel gibi parmaklarımın arasından süzülüp
gözlerinde ölürdü
Ait olduğu yerde yurdunda vatanında olmadan gayrısı ve hiçbir şeyin kaygısı umurunda uyurdu.
Ellerimin haddi aşmadan sürüldüğü haksız yere kovulduğu huzurdan
serzenişler yerine içten samimi bir üslupla yine sen demesinden ötürü sende yarattığı şımarıklık
ve benden bir bedel gibi beklenen kaygısızlığın rest çekmesi gibi gurursuzluğa
yaşardı yaşamak istediği ne varsa severdi ve dahi bilmediğini farz etsem ne olur
bilseydin ve görseydin ettiğin bu haksız zulmün karşısında ruhun bile dayanamazdı pişmanlıktan ölürdü.

Serdar KURT.