Bazı anlarda insan öyle daralır , öyle küçülür ki patlayınca kendisiyle beraber etrafındaki herşeyi yok edecektir sanki. Bugün böyle bir gündeyim. Üniversite etkinliği için görev aldım , gelen misafirleri mutlu edebilmek için. Yaklaşık 6 saattir insanların içindeyim , ne yazık bana. Onlara yetemiyorum. Ve bunu bir kez daha beynime kurşun yermiş gibi anlıyorum. İnsanlara bakınca anlıyorum ki , kimse kimseyi sevmiyor. Herkesin amacı , diğerlerini değil , sadece ve sadece kendilerini mutlu etmek. Bir başkasını mutlu etmek isterken dahi. Bu yüzden mi uzağım bu görünür şehirden. Bu nedenle onların arasındayken ellerim titriyor öyle mi ? Öyleyse ışıkları kapatıp beni karanlık nehirin dalgasıyla bir başıma bırakan kim ? Yok etmek mi beni amaçları , farkında olmadan. Kimin ne derdi olabilir benimle. Tozlu bir eşya bürünmüş bedenimin kiminle ne derdi olabilir ? Anlamıyorum. Ve anlayamayacağım da , bu yüzden varım , bu yüzden kalabalıklar içinde kimsesizim. Bu yüzden kimse omzuma şefkatle dokunmayı akıllarından bile geçirmiyor .
Kendime söylemekten korktuğum o şeyi yazıyorum buraya. " Her uyandığımda aynı kişi olarak uyanıyorum".