0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
653
Okunma
Ne mutlu olmayı, ne de hayat boyu hüzünlü kalmayı tercih ediyorum. Kendimi , yetim bir çocuk misali tanımadığım bir aileye bırakır gibi, bedenimi ve ben olan tüm kendimi yaşama emanet ediyorum. Çünkü insan, hiçbir zaman kendisi değildir. Kendisinden başka , hissettiklerinden ibarettir. O bile muamma.
Yaşam, farkında olmayanlara ait, bu yüzden diğerleri için yaşam , bazen güneşli bir gün , bazense fırtınalı günde paramparça bir şemsiye. Bizler için Güneşli günler görmek hayli zor. Yine de kendimi yaşamın kollarına bırakıyorum. Kollar , boğazımı sıkan iki ele dönüşene dek , yaşamaya devam edeceğim. Yaşama , kendimi , yaşamın kollarına bırakıyorum.
