Şimdi arasam,

Ne derim bilmiyorum.

Ne dökülür ağzımdan,

Ne çıkar dudaklarımın arasından,

Kestiremiyorum.

Seni seviyorum demeyi bile beceremeyen bir insanım.

Utancımdan iki kelimeyi bir araya getirip cümle kurabilecek kapasiteye ulaşabildiğimi dahi düşünmüyorum.

Dinlerim galiba sadece.

Özlediğim sesini,

Nefes alış verişini.

Ne bileyim,

Günlerce açık kalsa o telefon,

Bir kelam dahi çıkmasa ağzından,

O telefonu kapatacak güce varamam.

Uyurum belki başında.

Sonra uyanır tekrar uyurum.

O telefonun sana açık olması bile huzur verir,

Çiçek açar bir yanım.

Her kayıtsız telefonu sen umuduyla açıyor ellerim,

İçimde bir şeyler kıpırdıyor,

Bir hoş oluyor.

Sesini istiyor kulaklarım,

Artık seni görmenin mucizelere dayandığına kanaat getirdim.

Rüyalarıma giriyorsun,

Bir gün, iki gün,

Bir süre değil,

Her uykuya dalışımda.

Sanki gerçek,

Sanki yanımdasın.

Ellerine dokunuyorum,

Gül tenine.

Daha önce hiç bunu yaşamadım,

Hiç bunu tatmadım.

Nasıl olur,

Ne hissedilir,

Ne yapılır bilmiyorum.

Bir sevinç kaplıyor içimi.

Sen anla,

Sende hisset.

Bu çok güzel,

Bu tarifsiz,

Bu anlatılamaz birşey.

Hiç bitmesin istiyorum,

İnan o an rüya olduğuna da inanmıyorum.

Gülüyorsun yine bana,

Gözlerimin önüne seriliyor o en güzel halin.

Bir iki damla süzülüyor yanaklarımdan,

Siliyorsun,

Görmezden gelmeye çalışıyorsun.

Sanki sende bıraksan kendini ağlayacaksın.

Boşver,

Sık kendini,

Dayanamam.

Şimdi kapatma zamanı gözlerimi,

Yine gel.

Yenik düşsün gözlerim,

Yine sil.

Utanmadan,

Sıkılmadan,

Birlikte.