Dünya, en büyük haykırışların olduğu lakin 200 metre ilerisindeki insanoğlunun dahi görmezden geldiği, uçar köşesinde sessizce ölmeyi bekleyen kisinin kameralarla yasatilmaya çalışıldığı, bi derde yakınanı başka bir dertler avutmaya calisildigi koca hapishane. Gözleri görmeyen birinin eline ok ve yay verip hedefi vurmasını beklemek kadardır mucizesi. Beni avutan mucizem gitarımin notalarina karışmış bir sevgi. Her tele vuruşumda gözümde canlanan o toz pembe anıların şimdi bi kahıra dönüşmesi, gelecek kaygısından çok hatırlayacak iyi bir anımın olmaması gerçegiydi. Tabi terkedilmek her bedenin harcı değil çünkü asıl suçlu biziz. Çok sevdik, değer verdik, her an yanında onun kokusunu duymak için herşeyimizi verdik, olmayan parayla o istiyo diye ev hayalleri kurduk. Onun icin kolay oldu olan parayla ev bulabileceği, güzel yaşayacağı hayata tutunması. Bize zor olansa bunca şeyden sonra neden? Sorusu oldu. Şimdi yok parayla git 2 kadeh daha, yok yok 8 kadeh daha içelim. Derdin sınırı yok insanoğluna. Şimdi bir köşe başında sarhoş bedenin kendine gelmesini bekle ve hiçbir şey söyleme. Çünkü hala seviyorsun. Otur ve ölmeyi bekle. Insanlar sana aciz gibi baksın ve el uzatmasın. Biride gelip neyin var? Demesin. Yarın resimlerin dolanir sağda solda. Elini tutmayan insanların üzerine "birbirimize sahip çıkalım, insanlar ölmesin" yazdığı senin bedeninin curuduğu o resim. Dua, güzel şey dimi. Her seye rağmen sığınabileceğin tek güzel kapı ve geri cevrilmeyecek en güzel istek...mD...