Bazen her şeyin iğrenç gittiğini düşünürüz. Kendimizi yerin en dibinde , en boşluğunda hissederiz . Mutlu olmaya çalışırız bazen bu zaman dilimlerinde. Ama ne yaparsak yapalım olmaz , mutlu olmayı beceremeyiz. Tam mutlu olacağız derken ufacık bir pürüz her şeyi mahveder . Belki de mahvetmiyordur biz çok fazla takıyoruzdur kafamıza ama her ne olursa olsun bir türlü yüzümüz gülmez. Kendimizi hep yalnız hissetmez miyiz bu zamanlarda? Sevgiye biraz daha fazla ihtiyacımız yok mudur ? Azıcık bile olsa ilgi odağı olmak isteriz fakat en sevdiklerimizin bile bizi fark etmeyişi biraz daha fazla üzer zaman zaman . Canımız sıkkın , moralimiz bozuktur. Onlar zanneder ki dersler ve sınavlar bizi strese sokuyor bu da bizi üzüyordur , geçicidir . Öyle değil işte tek problemimiz bu olsa keşke. Bazenleri nedensizce moralimizin bozulduğu olmaz mı? Aile olsun maddiyat olsun her şey olabilir . Ve insanlar anlatmak istemezler. Çünkü anlaşılmayacaklarını bilirler ve içlerine atarlar . Siz siz olun böyle yapıp insanları üzmeyin . Yani teselli etmek için teselli etmek yerine gerçekten onu anlayın bu bile yeterli olacaktır. Sırf bunlar yüzünden kimileri intihara meyilleniyor , canına zarar vermeye kalkışıyor veya kendini her şeye kapatıyor mutsuzluğuna sığınıyor. Bu olmamalı!