Pişman Olmaktan Vazgeçmek Üzereyken…
Beni ben yapan kararlarım konusunda, kendimle çok ciddi savaşlarım yok artık. Bu yazıyı bir 10 yıl önce yazıyor olsaydım, çok hararetli bir anlatımım olacağı kesindi. Yol ayrımlarında, beni “daha iyi bir ben” yapan kararlar vermediğim için pişmanlıklarım var.
Çocukluğumda ve gençliğimde İyi çocuk, annesini babasını üzmeyen evlat olmak gibi bir misyonla gelmiş gibi davrandım hep. Oysa bir çocuk bazen de şımarmalı, anne ve babasına nazının geçeceğini bilmeli mesela. Çarşı -pazarda gördüğü bir şeyi istemeli, çok istediği bir şeyi aldırmak için gerekirse bağıra çağıra ağlamalı.
Ergenlik dönemi yaşlarında azar işitmeyi, cezalandırılmayı göze almalı insan. Uzaktan uzağa hoşlandığı çocuğun çağrısına uyup bir yerlerde gizli saklı da olsa buluşmalı mesela. Genç olunduğu, en cesur olunduğu dönemlerde bile tıkır tıkır çalışan bir otokontrolün ne gereği vardı ki…
Şimdi korkuyorum. Sürekli sıkıştırılan kontrol sistemimin vidalarının aşındığını hissediyorum. bir gün, bir anda vidalar yerlerinden fırlayacak ve uslu çocuk, büyüklerini üzmeyen evin küçük kızı , çılgın bir kadına dönüşecek diye… bunu istiyor muyum diye de soruyorum kendime…Bilmiyorum…Ama bunu düşünürken gülümsediğimi fark ediyorum.” Benden nasıl bir çılgın çıkar diye merak etmiyor değilim hani… Tüylü şapkalar mı , çengelli iğneler mi…? Motosiklet üzerinde gördüm az önce kendimi. Hiç fena değil…19.02.2018