Yazmayı deniyorum, başlayamıyorum bir türlü. Anlatamıyorum içimden geçenleri...
O kadar çok şey geçiyor ki toparlayamıyorum. Şu sıralar gözlerim hep uzaklara dalıyor. Sanki bir yerlerde bir şeyler arıyor. Ne aradığını bilmeden, dolaşıp duruyor halı desenlerinde...
Sahi, neyi arıyor bu gözler? Gözlerini mi?
Bilmiyorum... Adeta boşluktayım şu sıralar. Sürekli değişen ruh halimin hızına yetişmek ve bunun yanında dünyanın hızına yetişmek çok yoruyor beni. Soluklanıyor gözlerim gözlerinde. Ama devam etmek istemiyor serüvene, takılı kalıyor. Hiçbir şey yetmiyor şu sıralar. Müzik dinlemek, gezmek, yemek yemek... Aslında ne olmak istediğimi kavramaya çalışıyor beynim. Nerede olmak istediğimi. Birbirine karışmış ipi yumak halini getirmeye çalışıyor. Ee haliyle bu biraz zaman alıyor ve yanında biraz da emek. Ama sanırım ben yeterli emeği gösteremiyorum. Yani, netleştiremiyorum hiçbir şeyi. Çorba olmuş beynime, artık yemek parçalarını da döküp karıştırmaya çalışıyorum. Yardım istiyorum, yardım. İçimde yardım çığlıkları kopuyor. Ama dışımda ne hacet vazgeçmiyor kibirinden. Ve sonra yine susuyorum, susuyor ve hep susuyorum...
Ağzına kadar dolmuş çöp kutusuna çöp eklemeye devam ediyorum. Ve çöpü boşaltmak için bi çöp kutusuna ihtiyacım var. Yani bir can dostuna. Ama etrafımda bulamıyorum kimseyi. Ya da aramıyorum.