Her bebek,ağlar dünyaya gelince...
Oysa;
Karanlıkta sessiz ve sakinken?
Sonra;
Öğrenir yaşamayı her gün.
Sevgiye hasret;
Yolda yorgun...
Bir an gelir,
Açılır bütün kapılar önüne.
Dünya hayal,
dönünce kendi özüne !
Tüm bu çaba;
geldiği yere gitmek içinmiş meğer.
Tüm bir ömür;
Kendini bilmek için...
Tüm yaşanan acılar;
Kendini bulmak için !
Hayaldeyken,gerçeğe,
Ölümlüyken;
Ölümsüzlüğe...
Neden ilk alınan nefeste,
burada?
Verilen son nefeste !
Neden bir gülmen bir ağlaman?
Neden ruhun arayışta?
AŞK’ niye mutsuzluk?
Yarım kalır ya bazen?
Ve kim o delicesine özlenen !
Hep yağmur yağar yüreğe.
Büyür yaran sızlaya sızlaya...
Ama hep güler yüzün.
Aslında saf sevgisin...
O’nun varlığını anlatmaktı ya
gaye insanlığa !
O’nun hali yansır ya varlığa !
O’nun eli,O’nun ayağı,O’nun
dili senden kalan.
Ruh’un erdiyse bu makama;
Nefsindir toprak olan.
------------------
Nigâr Güler
27.02.2019
~Firuze~