Hep bir ipucu bekledim hayattan.Bir işaret göstermesini bekledim.Bu hayale başlamalı mıydım,yoksa başlamadan bırakmalı mı?Hiç bir şey bilmiyordum. Ne yapacağıma dair hiçbir fikrim yoktu. O işaret hiç bir zaman gelmedi. Kendimi bir çıkmazda buldum. Ve elimde kalemim bir kağıt ile oturdum, düşündüm, bekledim. Yazmaya karar verdim. O an benim için tek gerçek vardı. O da yazmaktı. Doğru ya da yanlış, güzel ya da çirkin umrumda değildi. Tek bildiğim yazmak gerçekten beni rahatlatıyordu. Hayallerim sanki yazarken can buluyordu. Yazarken özgürdüm. Hiçbir zaman kısıtlama yoktu. İstediğin zaman noktayı koyabiliyordun. Ama konuşmak kısıtlayıcıydı. Her zaman her şey söylenmezdi. Toplumun (elalemin) kuralları vardı. Ama yazarken hayallere sınır koyan insanlar yoktu. Burada, bu dünyada özgürdüm. Ve özgürlüğümü bulduğum yerde kalmaya karar verdim. Sonuç ne olursa.