Yollar akıyorken sokak lambalarının yanı sıra, kaldırımlarda saklanır bakışlarımın ölü solukları.. Sen, benim adım ve adım adım mesafenden göçeden hicret yıllarım.. Sen, benim karanlık yanımda görmeden çizdiğim matematiksel yalnızlıklarımın karesi.. İç açıları toplamı, her biri bir kayıp yılı. 27 derecelik dar açılı yalnizliğimda, dört köşeye sıkıştırılmış çocukluğumuzdan duraklamadan geçiyor, bu belediye otobüsü..

Toprak üstü gidiş, toprak altı bitiş..

Ve karanlık kan kardeşleri, ikisinin de iksirinden damarlarının çekildiği. Kaotik ruhumun sirayetleri hücum etmiş yüzüne.. Kayıpsın, gençliğimin panzehiri, gözyaşı nöbetlerimde erimiş yüzün ve sen’liğin.. Sen, benim iklimlerimde ayaza yakalanmışsın; coğrafyamda bedenini yitirmişsin..
Köprüaltı ruhları sokak oyunlarıyla itekler hecelerimi, ters dönmüş yol levhalarının üstüne.. Yön kavramı, rutinimin çengeline takılmış, sen gibi gerçekliği muğlak!. Solda kalbim var ve sağda ruhum. Budur işte karanlıkta kendilikleri buluşluğum.. Ve boşluğum dolacak elbet bir avuç toprakla..

Toprak üstü gidiş, toprak altı bitiş, toprak içimde; ebedi diriliş..

İnebilirim artık otobüsten.. Kayıp ruh, buldum seni.