Boşa geçen zaman diye bir şey yoktu . Zamanın içinden boş boş geçmek vardı, herşeyin dengede olduğu bu alemde tek dengesini kaybeden insandı ki; kainatın dengesini dahi alt üst edecek kabiliyete sahipti ,nede olsa Kabil’in nesliydi.
Söz gelimi insan diyorum! Beşeriyet ve insan arasında kulluk bilinci gibi bir mesafe vardı ...İnsan olma olgusu kulluk bilincinden geçiyordu ve beşer kendini insan zannederek boş boş bu dünyadan geçiyordu.
Sermayesi ise koca bir hiç, ardında enkaz ateşini götürüyordu arınmak için . Çünkü bazı eylemleri su ve sabun değil ateş temizler bazısının ise arınma ihtimali yoktur sonsuz ateşi vardır .
Sonsuzluğa giden her bir yolcu bu nedenle kâr veya zarar ederek tamamlar bu kısıtlı zaman yolculuğunu .
Kimi, beşer beşer şaşar
Kimi, düşer kalkar
Kimi de, niyet eder İnsan olmaya ...
Ve niyaz eder ,niyetini salih kılmaya
Çünkü bir söz vardır : Niyet hayr ,akıbet hayır .
Lakin akıbetinden endişe etmeyenin de, akıbetinden endişe edilir.

Tunay BULUT