Yaşadığınız yada yaşattığınız her şeyin bir karşılığı var evrende... Yarım bıraktığınız her şey bir gün tamamlanacak, ama tamamlayan siz mi olursunuz bir başkası mı onu zaman gösterecek... Dünya güzel insanların yüzü suyu hürmetine dönüyor düsturuna inananlardanım. Bir de o yürek için dünyayı döndüren yüceliği şüphe götürmez büyük yaratıcının üzdüğünüz o gönül için sizden alacaklarını yada ömrünüzün sonuna kadar bütün mutluluğunuzu alabileceğini düşündünüz mü hiç?
“Ayağınız taşa değse kalbinizi yoklayın” derken o güzel insan, aslında ne engin bir düşünceyi vermişti insanlığa. Başaramadık, insan olmayı da, insan kalmayı da... Oysa bir gönül alabilmek için ömür tüketebilmekte insanlık. Ne kadar çirkiniz, ne kadar vurdumduymaz. Güzelliğin görece olduğu. Onunda bir suyla akıp giden bir makyaj olduğunun farkında değiliz. Yüreğe dokunun, insana dokunun. Bir yetim başı sevmemiş olmak ne büyük kayıptır oysa... Kendi küçük hanelerimizde mutluluk ararken, dışarda bir yetimin sevilesi öpülesi başında cenneti kaçırıyoruz haberimiz yok. Dünya tek bir günden ibaret o da yaşadığımız gün... Yarını için bir garantisi olmayan insan yığınları gelecek yüz yılı imar ediyorlar... Yazık ki her şeyi kazandığımız halde insanlığı yitirdik... Yürek gergefimizde sevdayı dokumak gerekirken ilmek ilmek, kin büyüttük, nefret ektik içimize. Sonra da bu nefretin içinde çiçekler açmasını bekledik... Bir çöplükte bir çiçek baş gösterse bile, unutmamalıdır ki kimse çöplüğün içinden sevmez bir çiçeği... İç dünyalarınızı çiçek bahçelerine çevirin, kendinize yapılan kötülük için dahi olsa dönüp gidin sadece kötüyü düşünmek bile içinizi kirletebilir. Bırakın sizin için yapılan her şeyin hesabı mahşere kalsın. Ve gerçekten eminseniz kendinizden sadece iyilik ve doğruluk üzereyseniz sessizce uzaklaşın sizi anlamayan insan yığınlarının içinden.
Bazen en güzeli sadece kendini dinlemektir... İç sesine kulak vermektir, işte sırf bu yüzden için bahar bahçe olsun ki, iç sesini dinlerken güzellikler duy...