Yorgundu...Kızgındı ..Kırgındı...

Küskünlüğü bir kendineydi oysa

Kendi bile sebebini bilmiyordu yorgun muydu kızgın mıydı yoksa başka bişey mi ?

Minik ellerinde ne çok ızdırap avuçlamıştı yaşı küçüktü ama yükü yaşının beş katı büyük.

Gözlerinde ki renk değişikliği öfkeyi , korkuyu,hüznü , huzuru okuyabilirdi kederin alfabesini bile.

Saçları kısaydı ama ipek gibi yumuşaktı hayattın onu onca incitmesine rağmen.

Ara ara kabuğuna çekilir susmayı tercih ederdi hep. Yalnız kaldığında küçücük yüreği uçurumdan düşer gibiydi sessizliğin soğuğunda.

Yüreğini yakan ateşte ısıtabilir miydi minik ellerini..

Hayat yipratmisti belki de bu yüzdendi böyle zaman zaman içine kapanması.

Kimine göre normaldi kimine göre anormal bir durumdu.
Bu sessizliği çözülmeyi bekleyen ama çözümü olmayan denklem misali.

Onun yaşadığını sadece yaşayan biri anlayabilirdi...



Sahi neydi gözlerinde okunmayı bekleyen cümlelerin sırrı.


Öfke mi kızgınlık mı neydi içine biriktirdiği...


Vuslatı kelam



Kalemimi de kendimi bir süre dinlenmeye alıyorum