Kafamda 40 uysal tilki geziyor, uzulerek soyluyorum ki kendimi yansitamiyorum. Bu ben degilim. Sadece duygusal biri değilim ya da sadece hirsli veya sadece eglenceli de değilim. Bana bakanlar genelde tek yönümü görüyor, kendimi yansitamiyorum. Toplamiyim, karişimiyim. Bazen bi kahve ikram etmek istiyorum ama kafalarindaki yansimamdan korkuyorum. İyi olmak icin çok neden varken bazen iyi olmak önemsenmemek de oluyor. İcimden basiyorum çiğliği ama duyabilene aşk olsun! Bi dk demek istiyorum, musadenizle yavasca kalbinize dokuncam ama onu incitmeyeceğim. Nazik davranicam size karsi, merak etmeyin ben bir dost diye de iliştirmek istiyorum karsimdaki insana. Kendim olmak istiyorum, bazen de herseyden gecip hic olmak. Bir kere olmuştu, İngilizce öğrenmeye calisiyordum ve mimiklerimle, tavirlarimla tum sinifin kalbinde tahtimi kurmuştum, demekki dil cok onemli de degil. Cok eğlenceliydik, cok eğlendik, hassaslaştik. Kalbimi gormüşlerdi, ellerindeydi kalbim ve korkmadim, aksine cok mutluydum. Renk degiştirebiliyor, mevsimlik bile atiyor ve ben onu gösteremiyorum.
Yeni cagin modasi cool takilmak. Hissizleşip marjinal olmak. Sonra da senin gibilerini cok gordum demek, bu empoze ediliyor hepimize. Oysa kalbimizi karsimizdakine gosterebilsek kirilmişliklarimizla... Ben bunu istiyorum. İnsanlarin kalplerine dokunmak, orda sicak bir salep içmek. Anilar biriktirmek, guzel anilar.
Kalplerimiz bu aralar hep gri, sis gibi... Gormuyoruz, gorulmuyoruz...