kırmamak susmaktan geçmiyormuş, lafı uzatarak atılan bale adımları etkiyi yok ediyor, samimiyeti de öyle.

içinden geldiği gibi ifade edememenin eksikliğini bilirim.
ses kısılır, can sıkılır, kalp sıkışır…

söyleyememek korkudan gelişir artık, kaybetme korkusundan, sevilmeme korkusundan, yanlış anlaşılma korkusundan gelir.

sadece iyiyi güzeli söylemek yetmez, yarım bırakır yaralar,
suni bir sevgi dalgası olur boğar, boğulur…

patavatsızlıkla açık sözlülüğü ayırt edeli de oldu bir hayli zaman.

O zaman sıra konuşmaya geldi sanırım.
ve ben konuşmayı öğrenirken biraz kırıp dökebilirim, heyecanlanıp dolanabilir dilim.
ama yine de bilirim doğrudan olan yol doğru yoldur.

yağmurlu bir havada toprak yolda koşarak ilerlersen hemde beyaz pantolonla, üzerine çamur sıçrar,
O yüzden girilen yolda adım adım ilerlemektir makul olan,

sözü özü bir olmak ne büyük erdemmiş meğer.
an gelir sendelerim, ayağıma taş takılabilir, çukurada düşebilirim, olsun...

birde şöyle söyleyeyim

ben, siz çirkinsiniz demedim ki, o güzel dedim.
ben size yalancısınız demedim ki, ben doğruyu söylerim dedim.
ben size merhamet yoksunusunuz demedim ki, benim vicdanım var dedim.
ben vazgeçemezsiniz demedim ki, ben vazgeçmem dedim.
ben gelmezsin demedim ki, ben gelirim dedim.
ben size riyakârsınız demedim ki, biz dürüstüz dedim.
ben size yapamazsınız demedim ki, ben yaparım dedim.
ben aptalsınız demedim ki, ben düşünürüm dedim.
ben sana sevemezsin demedim ki, ben severim dedim.

varmak istenen ile varılan nokta arasındaki uçurumlar var ya işte duraksayıp aşşağı baktığım an çekiyor beni içine,

yorulmadım ama eskimekteyim...

ben olanı dedim, bir şey ima etmedim.

hepsi bu.,,