Kadınlarımızı hep çiçeğe benzetmişimdir
Susuz yapamazlar yani sevgisiz
Sevgi can suyudur kadın için, gücüne güç katar
Özgüvenini sağlar bambaşka hissettirir kendini
Erkeğin bunu fark etmesi gerekir
Arada bir sararan yapraklarını temizler çiçeğinin erkek
Sararan yaprakları sabrıdır kadının
Erkek bunu anlayamaz sadece ruhunu okşar kadının
Susuz yavaş yavaş kökünün kuruduğunu bilemez



Her gün bir dalını kurutur çiçek
Dünyaya merhaba diyemeyen tomurcuklarını döker
Tomurcuklar umududur kadının
Yarınlara dair ümididir



Bahçıvan olmayı bir türlü beceremez erkek
Çiçeğini sulamayı korumayı gübrelemeyi
Nedense renk renk açan çiçekler dedir gözü
Uzaktan özenle izler, bahçesindeki çiçeğin
solduğundan haberi bile olmaz
Oysaki boynunu büken sevgisizliktir çiçeğin



Yalnız ölüme mahkum edilen çiçek teselli arar
Bir çiğ damlasından medet bekler
Bu damla tatlı bir sözdür bu
Nereden geldiğini ne amaçla olduğunu bilemez
Çünkü can suyu olmuştur köküne
Alın yazgısına, kaderine bağlamıştır kadın
Aslında erkeğin hatasıdır bu



İhmalin nelere yol açtığını çok geç fark eder erkek
Çiçeğinin bir balçıkta yeşerdiğini gördükçe
Oysa saf ve berrak su ile ne güzel açardı çiçek
Mis gibi kokular saçardı etrafına
Boynunu dimdik tutardı,
Sevgi damlacıkları vardı kıvrılan yaprağında.




Nesrin Önem
23 01 2019
Tekirdağ