Sevgili Apolas Lermi’nin "Yaban Eller"şarkısında dediği gibi ’Ağaçlar kalem olsa dertlerimi yazamaz’.Bu sözü çok değerli bir arkadaşıma yönelttim ve o da dedi ki:Yazdığın şiirler senin dertlerin değil mi?"diye .Bende hem kendimi eleştirdim hem de savundum.
Şair, mısrasında sadece derdi değil;Yalnızlığı,özlemi,karamsarlığı,duygusallığı barındırmaktadır.Lakin yük ne kadar ağır olursa Şairin sırtında derdi de katlanır,artık küçük acılar dertler de büyümeye başlar Şairin gözünde ve bu şiirlerde yerini bulur hele Şair sembolist ise.Şiirlerim sadece dertlerim değil ,kimi zaman hayata bakış açım ,hayata karşı önlemim ve dik durmam için birer rehberci gibi ve kimi zaman da öfkem,derdim ve yalnızlığımdır.Ve şiir sadece yazılış açısından dert olarak görünmemeli bilakis derdi oluşturan acılar ve özlemler olduğu gibi yalnızlık ve umut da birer derttir.Ama Şairin derdi şiirlerinde mısralara görünmeden öylece uzaktan bakar gibi olsa da ..
Dertler yazılarak değil derde ortak olunarak azalır.
Şair,derdi mısralarda işlerken birden duygu değiştirir.
Misal "Tebessüm"şiirinde Şair o kadar çok bıkmış ve kendini karanlık olarak tanıtmış ki bi tebessüm ister yani karamsar iken umut kokar mı misali.Her şiirde farklı duygular olmalı ve duygunun asıl sebebi sırta yüklenen dertler gösterilse de aslında yalnızlığın Şair için en güzel hediye olmasıdır.
Yazılan şiirler dertten ziyade Şair de bir boşluğu tamamlamaktır.
Şairin ruhen çökmesi derdin en büyüğü yani artık umudu kalmamış ve yüzleşmekten kaçtığı karanlığa yani yalnızlığa geri dönmesidir.Çünkü Şairin amacı mutlu olmak değil zaten mutluluk sadece uzaklarda el sallanan görünmez bi illetti ve Şair mutluluğa koşarken aslında gitgide eksiliyordu çünkü mutluluk gelip geçici idi oysa yalnızlık ona verilmiş en güzel hediye ve fedakar bir dosttu.Sonbaharda hüzün kokmalı Şair,bunu dert olarak değil mevsimi geldiği için sararıp solmak olarak göstermemiz lazım.Dert ruhta yarayı kanatan illeti umuda sürüklemekti yada tamamen yalnızlığa itmekti.🍁🍁
(Rose Soze’ye Ithafen)
Saygılar....