Yaşadıklarımı, öğrendiklerimi, gördüklerimi, bildiklerimi ve deneyimlerimi harman yaptım; yarısını aklımın koridorlarına yarısını kalbimin odacıklarına attım. Edinilmiş şizofrenik tavrımla gözlerimi kapattım. Aklıma ve kalbime attıklarımı orta noktada buluşturdum.

Yolun bir ucunda bir ben, diğer ucunda bir ben vardı. Birinin yanında çok az kişi, diğerinin yanında yüzlerce kişi vardı. Hızla yaklaştılar birbirlerine. Güçlü olan taraf kazanacaktı.
Yanında yüzlerce kişi olana yanındakiler tarafından hep bir ağızdan “yanındayım, arkandayım, seni seviyoruz, bize güven, iyi ki varsın, sonuna kadar...” benzeri kelimeler, cümleler söyleniyordu.

Diğerinin yanındakiler konuşmuyordu. Emin adımlarla karşı taraftaki kalabalığa doğru gözü kara bir şekilde yürüyorlardı.

Tam ortada silahlar çekilmişken, bir ben daha çıktı meydana; bozuk bir bomba koydu ortaya. Yanında yüzlerce insan olanın yanında kimse kalmadı, her biri bir yere dağıldı. Yanında az kişi olanın yanında da kimse kalmamıştı çünkü hepsi bana zarar gelmesin diye bombanın üzerine kapaklanmıştı. Onlar ailem ve dostlarımdı. Kaçanlarsa şimdi uzağımda tuttuklarım... Evet, iç muhasebem böyle oldu hayatımda. Bir göz kapatışta verdim tüm kararları. Şimdi uzağımda duran kim varsa, ortaya koyduğum bombadan korkma ihtimali olanlardır. Gücenmesin kimse. Elbet istisnalar vardır.

Selim Akgün