Bir insan defalarca sever, hoşlanır, aşık olur. Unutup unutulur ama unutamadığı, uğraşıpta başaramadığı birileri geçmişse hayatının bir yerinden, o zaman işler karışır. Yolda yürürken karşılaştığı birini ona benzetebilir. Kiminin gözleri benziyordur şaşılacak derecede ona, kiminin burnu, kiminin mimikleri. Artık zamansız, heryerde ve alakasız insanlar benzemeye başlayınca ona, bir şiir yazmanın vakti gelmiş demektir. Aslında kimse benzemiyordur ona. Ama o gözlerine yapışmıştır artık. Kime baksan kimi sevsen onu görürsün. Ulaşılmaz oldukça o, işler daha acıklı bir hal alır. Çareler tükenir, ışıklar söner ve artık birini sevmeye çalışırsın sırf onu yaşatabilmek için... İçinde can çekişen umutlarını birer birer öldürdüğünü hissedersin. Sonra şekillenmeye başlar cümleler çoğunda kafiye yoktur... Hece ölçüsüde tutmayabilir ve milyonlarca kişi tarafından okunmayacağıda kesindir. Ama size bir kez daha onu anlatır/hatırlatır...

stc