Bir garip ruh halinin içindeyim. Sıçramak, kendimi kurtarmak, rahatlamak istiyorum. Düşünceler düşünceler bi dolu. Uykusuz geceler. Yorgun gündüzler. İçimi kemiren aldığım kararların uygulanmayışı.
Yetti be diyorum, çekiyorum resti lakin kimse umursamıyor. Ben görünmez biriyim heralde. Bütün bunları kendimle yaşıyorum..
Bazen efkarlanıyorum bu yalnızlığıma ama çoğu zamanda yalnız olmayı istiyorum. Bu bir ikilem gibi ve bir döngü.
Hasta olunca kimi atayabilirim diye düşünüyorum düşünüyorummmmm veee içinden çıkamıyorum çünkü kimse yok.
Oysa,beni sevenler çokk..
Bakınıyorum sağda solda insanlar hep birlikteler. Mutlu da görünüyorlar. Kalkıp haber vermeden gidip kapısını çalacağım kimse yok. Eee bende kalkıp birinin kapısınada dikilemiyorum..
Dediğim gibi bir şeyler var benim yapamadığım..
Çok gençte deyilim ki yeni başlangıçlar yapayım..
Ben de mi bir terslik var?
Gece uyuyamıyorum, gündüz yığılıp kalıyorum. Bir ay oldu dışarı adım atmayalı. Halbuki bir hafta önce geceden programladım kendimi. Yarın kalkınca şuraya gideceğim. Kıyafetlerimide çıkardım, koltuğun üstüne koydum..
Sabah kalktım ve çıhhhhhh bu gün deyil. Ertesi gün yooooo hava çok soğuk, daha sonraki gün ayyyyy geç oldu..
Kıyafetlerim koltuğun üstünde bana bakmaktan yorgun düştüler..
Onları bile kaldırıp yerlerine koyamadım..
Bu ne haldir ki, adını koyamadığım