Kayıp bir yüreğin nefesini içime hapsettim…
Sahte özlemlerden doğmuştun yüreğime, o kadar sancılı o kadar yalnızdın ki! Yalnızlığımı kıskanmıştın, yalnızlığından daha yalnız olduğum için, kıskanmıştın. Beni değil yalnızlığımın büyüklüğünü sevmiştin. Yıllarca sadece kendini değil beni de kandırmıştın…
Sahte özlemlerden gelmiştin sen… Çaresizdin, umutsuz kırılgan. Birazda narindin. Sana iyi gelmiyordum, öyle ki sende bana iyi gelmiyordun. İçimizi öldürüyorduk sevişmelerimizle. Nefeslerimiz yönünü şaşıran rüzgârlar gibi kapıdan bacadan doluyordu ciğerlerimize. Ciğerlerimizden büyüyordu irinlerimiz. İrinlerimizle içimiz tükeniyordu.
Sahte özlemlerimizle boğuyorduk birbirimizi. Ve şimdi her nedense vazgeçemiyorduk, vazgeçemiyorduk sessizliğimizden. Hiçbir yolculuk kabul etmiyordu yalnızlığımızı. Hiçbir aşk benimsemiyordu, kırılgan birbirimizle dolu bedenimizi… Ben öyle sanıyordum…
Biliyorum artık biz diye bahsettiğim hiçbir cümlede, hiçbir paragrafta, hiçbir anımda yanımda değilsin… Yanımda değildin. Tüm kırgınlıklarını bedenime bırakıp gitmiştin. Sadece sensizliği sadece özlemini değil, irinlerini de ciğerlerime hapsedip gitmiştin.
Aslında sen beni kaybetmemiştin, kaybettiklerini benimle kazanmıştın… Sende biliyordun, benden başka kimse yüreğini sahiplenmezdi. Benden başka kimse acılarını sırtlanmazdı… Unuttuğun ya da önemsemediğin bir şey var. Yüreğini sahiplenen yüreğim şimdi gülüşlerinin altında can çekişiyor…