Bulutların geçit töreni yaptığı, hafif esen rüzgarın yaprakları kımıldattığı bir yaz gecesi...
Ay tüm güzelliğiyle bulutların arasından sıyrılıp gülümsüyor.Dolunayda insana huzur veren bir şey var sanki. Baktıkça aydınlanıyor insan kalbi...

Ve çekirge sesleri...Huzurun ve mutluluğun ne olduğunu bilmediğim ama doyasıya yaşadığım çocukluğumun o dingin gecelerine götürüyor beni.Sessizliğin büyüsü gece boyu şarkılar söyleyen çekirgeler...Dönülmeyen
zamanların cebimde kalan senfonisi...

Bilseydim çocukluğun hayat boyu özleneceğini bu kadar acele etmezdim, bu kadar çabuk geçmezdim oyunların içinden...

Büyüdükçe değiştik, değiştikçe anlamaz olduk birbirimizi...Mecburiyetler önünde diz çöktük, güvensizliği , yalanı, kötülüğün her çeşidini öğrendik.Güveni kaybettik önce, daha az görmeye başladık tebessümü ve düşünür olduk karşılıksız bir iyiliğin bedelini.Çıkarsız ilişkiler aradıkça bastığımız her yerde üstümüze bulaştı bencillik...

Yaşamak için bizi kendilerine mecbur edenler fazlasıyla çaldılar zamanımızı; en sevdiklerimiz ,en az gördüklerimiz oldu.Modern köleler yaptılar bizi, daha çok kazanmak adına...
Ayağımızda prangalar olmasa da dilimizde, beynimizde paslı kilitler vardı...
Haksızlığa karşı susmalı, sineye çekip devam etmeliydik yolumuza.Doğruları söylemek sürgündü köyden köye...Onuncu köy dolunaydı belki de...Kendini yaşayan insanlar için...

Kaç gündür karanlığı aydınlatan dolunaya bakıp çocukluğumun o uzun okul yollarında buluyorum kendimi.
Hayatımın en gamsız, en mutsuz yolundan ne kadar da çabuk geçmişim meğer...
.............. Masal tadında yemyeşil bir anı kalmış bende...

Uzansam örgülü saçlarıma dokunacağım.Yine o mavi boncuğu takacağım boynuma...

Ve ela gözlerimde inancını kaybetmemiş saf umutlar bulacağım yeniden...



SAYGILARIMLA...