En saf haliyle hayret duygusu belki de insan dediğimiz bu karbon hidrojen ve oksijen yığınını bir başka anlama sürükleyen şey. Evrenin sonsuz olasılığını kucaklamaya çalışırken sahip olduğumuz tek şey esasen. 70 yıllık sikik ömrümüzde bizi oyalayabilen tek şey de o galiba. Sürekli dünyanın güzelliğine, iğrençliğine, acımasızlığına, farklılığına şaşırabilme güdüsü belki de bizleri ayakta tutan. Modern yaşam, bir rutine uyum sağlama ihtiyacı çoğu zaman hayret etme güdümüzü elimizden alıveriyor. Bir konfor alanına sıkışmış amaçsız ruhların, günlerin köpüğüyle yaşadığı bir kovalamacadan ibaret gibi geliyor böyle noktalarda insana hayat. Yedi milyar insanın herbiri eşsiz olsa da rutin dediğimiz illet kemiriveriyor sayılı günlerimizi. Bir kedinin size sürtünürken yarattığı bağ bile hayret uyandırmak için gayet yeterli bir giri fakat o kedinin yalnızca bir kedi olduğunu ve hiçbir hareketinin evrenle bir bütünsellik arz etmediğini varsayıyoruz rutin hayata devam etme refleksi içerisinde. Bir halıya 5 dakika boyunca bakıp onu dokuyan kişinin neler anlatmaya çalışmış olabileceğini düşünmeye vakit ayıramıyoruz o kıymetli rutinimizde. Sabahın altısında işe gitmek için uyandığımızda gökyüzüne bakmamayı tercih ediyoruz o işe gidebilmek için.
Hayret edin dostlarım, hayat gerçekten çok kısa. Görmek isteyen gözler için dünyanın her yanı mucizelerle dolu. Günlük olandan sıyrıldığınızda, patronunuzun derisinde, kanında, kemiğinde mucizeyi göreceksiniz en basitinden. Yumruğunuzu sıkın ve bırakın, bunu yapabiliyor olmak bile milyonlarca yıl süren evrimin getirdiği bir mucize, mükemmeliyetten uzak ama her geçen gün daha da adapte olan bir mucize. Üşümek yerine rüzgarı hissetmeyi tercih edin bu sabah evden çıktığınızda, 10^1000 farklı gezegenden birinde olup o rüzgarı hissedebilmenin hayretini hissedebilmeli belki de insan. Keşfedin, gezin, görün, değiştirin durmaksızın, çünkü sizin tüm o günlük keşmekeşinizin içerisinde yaşam dediğiniz şey nöronlarınızda çarpıştırabildiğiniz birkaç impulstan ibaret sadece.