Kalbimden neler geçtiğini, kafamda biriktirdiklerimi, tasarladığım her şeyi yansıttığımı düşünüyorum. En azından tüm bunları hissedildiğini. Belki de böyle bir beklenti benimkisi. Çünkü bunları açıkça söylemeyeceğim.

Asla söyleyemeyeceğim.

Oysa o kadar dilimin ucundalar ki.

Rüzgar esse düşecekmiş gibi, ağzımdan dökülüverecek kadar dilimin ucunda. Uzunca susuşlarım, ağzımı bile açmadan öylece kalakalıp, bakışlarımı kaçırışım hep bundan.

Burada hava her geçen diğer günden bağımsız olarak değişiyo.

Zaman diyorum, biraz daha zaman. Dilimin ucundaki kelimeler bu gün bişey olmazsa bir daha ki yıl uçmayı öğrenecekler.

Biraz zaman diyorum.

Kalbimin bir yanı sıcak kalabilirse, bir delilik daha yapacağım.

Ne bir portakal bahçesinde dolaştım ne de bir posta treninde yolculuk ettim. Çiçekler bir açmaya görsün, bir çılgınlık yapıp hatır için öleceğim.

Eskilerden kalan bi çok şey özleniyo...