Teknolojinin ilerlemesiyle, insanlığın seviyesi günden güne düştü. Öyle bir düştü ki üstelik duygular yerini yalana ve riyaya, düşünceler yerini ise menfaat ve kibre bıraktı şimdilerde. Dünya malına mülküne çok fazla ilgi duyuluyor. Öyle ki insan ne için gönderildiğini bile hatırlamaktan daha doğrusu bilmekten aciz şimdilerde. Gözler var görmüyor, kulaklar var duymuyor, sözler var doğruyu söyleyemiyor, en acısıda kalpler var lakin aslında doğrulukla çarpmıyor. Acı yada tatlı yaşadığım her an’dan dersler çıkartmakla yükümlü hissediyorum kendimi. Yaşama çok daha az karışıp , ruhunu adeta makineleştirmiş insanlardan soyutluyorum kendimi. Kendimi bildim bileli bir kaçış hali içindeyim. Yeryüzüne sığmıyor artık yüreğim, her fırsatta koyu yalnızlığıyla bir yerlere atmışken buluyorum kendimi. İçine adeta hapsolduğumuz bu hayatın çilesini yaşayarak çekmek zorundayız. Ta ki Allah’a ulaşana kadar, ta ki ölüm gerçeğiyle uyanana kadar. Bu yaşam adeta bir rüya, üstelik kendini tekrar eden bir rüya. Yüz yıl öncede yaşadı insanlar bin yıl öncede, şimdi ne bir izleri kaldı artık yeryüzünde nede yaşadıklarına, var olduklarına dair onları tekrardan var edebilecek izler. Herşey silinip geçiyordu zamanla . Baki olan tek şey ise yalnızca yüce Allah’tı. İnsan geç kalmamalı, şükretmeye, geç kalmamalı, yamalı ve eksik olan ruhunu her daim geliştirmeye, geç kalmamalı ,güzel ve temiz bir zihin için kendini var etmeye ...


Kısa-Denemeler

Yazan - Edibe Toğaç ...