Her zamanki gibi internette birinci ya da ikinci sırada ziyaret ettim Facebook’u telefonu açar açmaz. Artık düşünmeden adres bölümüne "f" harfini yazdığımı fark ettim. Uçsuz bucaksız internet dünyasında sanki bakılacak başka bir yer kalmamış gibi. İronik olan şey ise Facebook’u açar açmaz kendime duyduğum acıma ve kendi kendimi sınırlandırdığım hissine rağmen parmağımı aşağı doğru kaydırma ısrarım.

Ekranıma çıkan tüm o takip ettiğim sayfalar -ki ne zaman niçin takip ettiğimi hiç ama hiç hatırlamıyorum-, insanların yaptıkları envai çeşit paylaşımlar, paylaşılan fotoğraflar, yapılan yorumlar hem çok tanıdık hem o kadar yabancı geliyor bana. Şöyle ki kendi yaşadıklarımla ilişki kurduklarım oluyor; bu da yalnız olmadığım hissimi uyandırıyor ancak bu his, Facebook dünyasına hapsolmuş bir histen öteye geçemiyor. Yani o dünyanın kuralları çerçevesinde yaşanılan ve kaybolan bir veri gibi.