Selam olsun yüreği güzel insanlara.
Selam olsun acıdan uyuyamayanlara.
Selam olsun umudunu hiç yitirmeyenlere, selam olsun.

Çokça düştük, umudumuzu kaybettik.
Kırıldık, ağladık, ağlayamadık.
Gözlerimiz boşluğa takılıp kaldı.
Yalnızlığı her hücremizde hissettik.
’Bana yardım edin’ diye bağıramadık.
Hep kendimiz kalktık düştüğümüz yerden,
ya da kalkamadık. Dizlerimiz kanadı,
umudumuz kırıldı. Yaralarımızı kendimiz sardık.
Bazen bir şarkı anlattı bize kendimizi, bazen bir kitap.
Öyle yıprandık ki ağlamaya bile gücümüz kalmadı.

Bu yazıyı okuyan güzel insan, seni tanımıyorum,
adını bilmiyorum, yaşını bilmiyorum, şu anda
nerede ne yapıyorsun bilmiyorum. Bildiğim
tek bir şey var, sen ve ben aynıyız. Aynı şeyleri
yaşamıyoruz belki ama aynı şeyleri hissediyoruz.
Umudunu asla kaybetme. Bir gün seninde çiçeklerin
açacak. Seveceksin, sevileceksin. Asla yalnız olmayacaksın.
Düşsen bile yanında seni kaldıracak dostların olacak.
Şimdi elini kalbine koy ve kalbinin ritmini hisset.
Kocaman gülümse kendine ve şükret. Sağlığına şükret.

A’mak