İnsan olma ile adam olmak arasında ince görünen lakin çok kalın olarak hazmedilemeyen karakter olgusu var..Geçmiş dönemler de insanların çok daralıp bunaldığı zamanlarda fedakarlık ve adamlık yaptıysan....! vay senin haline...Merhametinle yaptığın iyilikler senin ona yapman gerekli zorunluluklar olarak algılanacaktır...O dönemlerde seninle hemhal olduğunu ve mutluluğunu göstermeyen çalışan o güzel insanlar...! İlk fırsatta sana karşı elinin güçlendiğini hissettiği anlarda ,ummadığın fakat canının yanacağı ilk saldırı ve ısırığı darbe olarak alacaksın...Çok şaşırıp;

Ben iyilik dışında bu insana bir harekette bulunmadım...Neden ? Böyle bir saldırı ve harekette bulundu düşüncesi ile bakakalırsın...Pespaye can dostu sandığın zat-ı menfaat piri’nin aslında bir iyilik imtihanı olduğunu anlamaya başlarsın...Elbette çok üzülürsün
Fakat üzülmek yerine mutlu olmalısın...

Çünkü bu bir insanlık ve adam olabilme sınavıdır...Ve o zat bedenen insan olmuş..! Karakter olarak adam! Olamamıştır...Her yaptığı fütursuzca ve ahlaksızca harekette ,güya kendine güven geldiğini sanacak kadar ahmak ve karaktersizdir...

Bu aşamadan sonra karşında bir zamanlar ömründen zaman ayırdığın hala zavallı ve artı olarak karakterden yemiş birilerini görmeye devam edersin...Artık bu saatten sonra saygı,seviye,sevgi attalara gitmiştir..

Ve sana düşen “O” zatı es sefili safilini görmemek..! duymamak...! tanımamaktır.

Çünkü bu imtihanın sahibi Yüce Rabbindir..Ve herşeyi gören ,duyandır...