Bu yazıýi yazmamayı ne çok isterdim.Üzülerek belirteyim ki şahit olduğum bazı olaylar beni yazmak zorunda bıraktı.
İçinde bulunduğumuz gelip geçicı dünyada, kardeşçe yaşamak,birbirimizi sevmek, saymak, acı ve sevinçleri paylaşmak varken,öyle bir hale geldik ki sen ben olmaktan çıktık adeta parcalandık.
Bir millet farklı etnik kökenlerden oluşsa bile birbirine bağlayan bütünleştirici unsurları vardır. Bu unsurlar o ülkenin temelidir devamı için olmazsa olmazlarıdir
Bu değerler zedelendikten sonra Allah korusun düşünmesi bile acı ama endişe verici bir gelecek kaçınılmaz olur.
Görüyorum ki toplumda insanlar giyimleri, yaşam biçimleri, ekonomik güçleri ve ideolojileri ile değerlendiriliyor, ya eleştiriliyor yada rağbet görüyor.
İmanın kimde olduğunu Allah’tan başka kim bilebilir? Kaldı ki, kimsenin kimseyi düzeltme ya da eleştirme gibi bir hakkı da olamaz.
Biz ne zaman bölundük ne zaman birbirimize saygıyı öğreneceğiz?
Dilimizle savunduğumuz doğruyu davranışlarımıza aksettirmedigimiz sürece ne mü’min oluruz ne de çağdaşlıktan dem vurabiliriz.
Kendi kusurlarımizi görseydik başkalarını düşünmeye fırsat bulamazdık.(İstisnai durumlar hariç tabii) Kaldı ki horlama gibi bir davranış kibir ve cehaletin alâmetidir.
Onun için diyorum ki lütfen:
Yaradılmışı hoş görelim, Yaradan’dan ötürü ve kendimize bakalım ne kadar insan olma vasfı taşıyoruz diye...
İnsan olmanın erdemine erişmek dileği ile sevgilerde kalınız.

DÖNDÜ DEMİR ŞİNEL ŞİİRLERİ ÝÜREĞİN SESİ’NDEN