Kendime geldiğimde bir dosta ihtiyacım olduğunu anladım. Eller donuyor ben yanıyordum. Çenem birbirine kenetli, ceryan verilmiş gibi bedenimi kontrol edemiyordum. İçimin yangını dışarının dondurucu soğuğunu bastırıyordu. Yalandı her şey. Fani yalandı. Kelimelerle oynayarak Mecnun’un gıpta ettiğini, çölün utandığını, Ferhat’ın acizliğini, Kerem’in külünü anlatan aşklarda yalandı. Saraylar, hanlar, hamamlar, pirler, bernalar, canlar, hepsi yalandı. Sadece bir zaman diliminin hayatımızdaki figüranlarıydı. Tek gerçek ezeli ve ebedi olmayan Hünkardı. Zaman tünelinde ne kadar kaldım bilmiyorum. Birden onu hatırladım.
Tam bu yokuşta tanımıştım. Beş sene önceydi. Önüm sıra gidiyor, hıçkırıkları arkadan duyuluyordu. Yavaşça kolunu tuttum kendime çevirdim. Seni dinlemeye hazırım dedim. Şaşkın şaşkın yüzüme baktı. Sonra tüm acılarını kirpiklerine yükleyerek sinesini boşalttı. Sarıldım, banka oturduk. Hastasını anlattı. Sevdiği can yoldaşı ağırdı. Nüks vardı. Yolun sonu görünüyor dedi. Uzun bir teselliden sonra rahatlamıştı. Kaybetti eşini, biz birbirimizden kopmadık. Bugün ona ihtiyacım vardı. Telefonu açar açmaz ’’abla nerdesin’’ dedi. Seni ilk bulduğum yerdeyim Elif’im dedim. ’’Bir iş için hastaneye geliyorum beş dakikaya oradayım.’’ dedi. Sarıldık hasret giderdik. Bir kafede sıcak çaylarımızı yudumlarken yüreğimizin yükünü, soğuk banklara bıraktık.

DÖNDÜ DEMİR ŞİNEL ŞİİRLERİ / YÜREĞİN SESİNDEN

Yüreğiniz ne kadar yanarsa yansın, dostlarınız yanınızdaysa korkmayın.