Biz Öğretmenleri Sözde Değil, Özde Sevdik!

Öğretmenlerin, hak ettikleri saygı ve sevgiyi (bu benim fikrim) bizim ve bizden önceki kuşakların zamanındaki öğrencilerden gördüklerine inanıyorum, bundan da eminim!

Biz, öğretmenlerimizi gördüğümüz zaman, ceketimizin önünü düğmelemeden; selam vermeden geçemezdik. Bu davranışımız, onlardan korktuğumuz için değil, bilakis saygı, sevgi ve onlardan aldığımız terbiye gereğiydi.

Bu sevgi ve saygı hayatımızdan hiç eksik olmadı.

Kızılırmak Malmüdürlüğü’nde Gelir Şefi olarak görev yaptığım yıllarda, Saymanlığa vekâlet ettiğim zamanlar öğretmenlerin ayrıcalığı daima farklıydı; Örneğin: Saymanlıklarda ödemeler (Sürekli veya geçici görev yollukları dâhil) haftanın üç günü Pazartesi, Çarşamba ve Cuma günleri yapılıyordu.

Ben saymanlığa baktığım zamanlarda öğretmenler hangi günü gelirlerse gelsinler ödeme yapıyordum. Kulakları Çınlasın şimdi İstanbul’da Vergi Dairesinden emekli olan çocukluk arkadaşım Yusuf Dinkilibörk’te Muhasebe Şefliğine bakıyordu. Hiç unutmuyorum, ona demiştim ki:

— Şef, buradan öğretmenlerin işleri çabuk geçecek! 2 tane sebebi var: 1. Ben onları çok seviyorum! 2. De Öğretmenler mümkün olduğunca, buradan işlerini çabuk bitirerek ayrılsınlar; sürekli olarak verici oldukları için anlatamazsın, anlamak ta istemezler!

Aradan 5 dakika geçmedi, Yusuf bir kucak dosya ile geldi:

— Madem öğretmenleri çok seviyorsunuz, bunları imzalayın!”

Dedi. Masanın yanında bekliyor, ayrılmadı. Ben dosyaları aldım, “Saymanın atması gereken yerlere” dosyaları hiç incelemeden hepsini imzaladım, ondan sonra da demiştim ki:

— Ya, Yusuf! Ben öğretmenleri dedim amma bunları demedim ki demiştim. O dosyaları sonradan öğrendim, basit evraklardan bekleyen Milli Eğitime ait dosyalar.

Neden Öğretmenlere Özle İlgi?

Cevabı gayet basit! Erkek olsun, kadın olsun köylerde görev yapan öğretmenler mahrumiyet ortamında görev yapıyorlardı. Ara-sıra görevli olarak veya muayene veya tedavi için sevkli olarak şehre gidiyorlardı. Döndüklerinde Geçici Görev Yolluğu veya Tedavi Yolluğu Bildirimi hazırlayarak hak ettikleri parayı almak için evraklarını Malmüdürlüğü’ ne getiriyorlardı. O yolluklar da o zamanlar ortalama, 20 Lira ile 50 lira arasında değişiyordu.

Örneğin, Tımarlı Köyü ilkokulunda görev yapan bir öğretmen Salı günü Çankırı Devlet Hastanesine sevkli gitmiş, Çarşamba dönmüş ve Yolluk evraklarını saymanlığa Perşembe getirdiğinde, “Hocam bu gün Perşembe, ödemeler Cuma günü!” dediğinizde eminim ki o öğretmen yıkılır.

Onun için ben, onlara haftanın her günü ödeme yaparak, bir bakıma onların mağduriyetini bir nebze gidermiş olabileceğimi düşünüyordum. Bunda bana yardımcı olan arkadaşlarıma her zaman teşekkür etmişimdir.

Sabah makyajını yapmadan evden çıkmayan bir şehirli kızını siz alıp doğru-dürüst içme suyu bulunmayan bir köye öğretmen olarak verdiğiniz zaman zaten o öğretmen, hayata %50 geriden başlamış oluyordu. Birde bürokrasi olarak biz ona hayatı zorlaştırırsak onlar için hayat çekilmez olurdu.

Birde, terör nedeniyle hayatını kaybeden öğretmenlerimizi de daima hatırlamamız lazım.
Bize harf değil, hayatı öğreten tüm öğretmenlerimize bu vesileyle 24 Kasım Öğretmenler Gününü kutluyor, hepsine sağlık sıhhatler diliyorum. HÜSNÜ EKİZCELİ
Ankara, 23.11.2018 22:54