14 Kasım 2011

Sabaha karşı en uğursuz sesiyle çaldı telefonum..Zaten uyumuyorduk 11 gündür.
Göz kapaklarımız yer çekimine karşı durmayı beceremiyordu hepsi o..

Maalesef diyordu telefonun ucundaki doktorun sesi..
Maalesef babanızı kaybettik!

Kardeşlerime nasıl haber verdim, aklımı yitirmeden nasıl kalkıp babamın son kez yanına gittim bilmiyorum..
Soğumamıştı yüzü daha..
Dokundum
Okudum
Eğildim kulağına fısıldadım
Gittigin yer nasıl bir yer, bilmiyorum baba
Ama korkma!
İhtimal ki, ilk önce ben geleceğim yanına..

Sonrası uçurum.
Sonrası dipsiz bir kuyu
Sonrası o kadar karanlık ki,
Sonrası, onca insan kalabalığında hissetiğim kocaman boşluk..
Yeri doldurulamaz, özlemle kavrulan bir boşluk..

Çınarımın gölgesi yerine içimdeki boşluğa sığındığımdan beri
Sanırdım ki, en güzel şiiri ardından yazacağım..
Oysa kaç yıl olmuş bak..
Özlemimi anlatacak duygular icat edilmemiş..
Seni anlatacak kelime de yok!