Orhan Veli’ nin "Istanbul’u dinliyorum, gözlerim kapalı" şiirini okuyordu.Ne güzel anlatmıştı üstat Istanbul’u.
O da kapattı gözlerini Istanbul’ u dinledi.
Bir başkaydı bu şehir, gizemliydi.Kimbilir; kimlere kucak açmış, kimleri bağrına basmış, konuk etmiş, kimler gelip geçmişti ondan.Ne savaşlar olmuştu sinesinde, ne fırtınalar kopmuş, hırpalanmış, darbe almış, onarılmış, yeniden imar edilmişti.
İstanbul medeniyetin beşiği, her türlü donanıma sahip tam bir kültür şehriydi. Şiire ruh veren en derin sözcükler, şarkıların insanı mest eden tınısı,öykülerin gerçeği, denizlerin mavisi, sevdanın karası ondaydı.
Onaydı yazılan şiirler, Ona akıyordu gönüller, gelen gönlünde taht kuruyordu.Bu yüzden seveni çoktu, dünyanın odak noktasıydı.
Sanki her karış toprağını oradan görecekmiş gibi, gecenin sırtını okşayarak tana yakın balkona çıktı.Saçlarının kokusunu yelin kanadında savurdu asumana , şehrin loş ışıkları altında olabildiğince ufka baktı.Geceleri daha bir çekici ve gizemli oluyordu bu şehir.Herkesin düşlerinde gezdiği bu saatte oIstanbul’u dinliyordu Orhan Veli gibi yarı uyur yarı uyanık.
"Ben sende konuğum ama sen bende daim olacaksın güzel şehir zira seni çok seviyorum".dedi yeterince gezemediği tanımadığı bu şehre.Ama bir romanı okur gibi her gece onu seyre çıkar yorgun argın onun sinesinde uykuya dalardı.
Rüzgâr züĺfünden kaldırdığı telleri yüzüne çarpıyordu.
Al dedi seher yeline" yüreğimi götür, her karış toprağına sevgimi dağıt, alacaktır biliyorum, ben hissederim."
Seni seviyorum ıstanbul derken gözlerinden gece akıyordu güne doğru.
Seni bize kazandırana teşekkür ediyorum şükürler olsun dedi.


DÖNDÜ DEMİR ŞİNEL ŞİİRLERİ ÝÜREĞİN SESİ’NDEN