Zamanın izafi olduğuna inanırım. Kimi zaman bir anın içinde yıllar barınabiliyor, kimi zaman yıllar bir an gibi geçip gidiyor. Bu izafilik üzüntülü ve sıkıntılı anlarla mutlu ve huzurlu anlarımıza göre farklılaşabiliyor
Mutsuzluk anları zamanı ağırlaştıran ve yavaşlatan bir rol üstleniyor. Sanki hasta yatağımızda sabahı beklerken geçmeyen dakikaları nasıl bitirebilmeli diye yapmadığımız kalmıyor yahut bir hapishanede veya nezarette hürriyetten yoksun olduğumuz zamanlarda biriken saniyeleri sayıyoruz veya gurbette, hasrette ve ayrılıkta bekleşen zamanlar bitmeyecek bir romanın sayfaları gibi çevirir dururuz adeta.

Ya Kendimizi mutlu sağlıklı ve huzurlu hissettiğimiz anlar öylemi peki? Sanki bir farenin zamanı kemirip bitirmesi gibi çabucak tükenir zaman. Bir bakarsın günler haftalara haftalar aylara ulanmış geçip gitmiş onca zaman. Taki bir sıkıntı bizi bulana kadar.

Hüzün anları ağırlaştırıyor zamanı sanki ağır çekimde yaşamaya başlıyoruz ve mutluluk anları zamanları sanki kısaltıyor ömrümüzü .

Oysa yaşanılan hüzün veya mutluluk anları geçip gittikten sonra bir anı olarak hafızamızda yerini alıyor. Sıkıntılı zamanları bir an önce unutmak isterken mutluluk zamanlarını paylaşarak çoğaltırız. İşte bu yönüyle ne sıkıntılarımız ömrümüzü uzatır ne de mutluluklarımız kısaltır ömrümüzü . Sevinçlerimizle iyiliklerimizle bereketlenir çoğalır ömrümüz. Paylaştıkça çarpan etkisiyle çoğalır mutluluklar.