Bir kaç şarkı dinleyerek, bir kaç mısra şiirde son bulacak bir gün daha... soluksuz kaldığım anları çıkarırsak baya baya yaşadım.. bir sürü bayram mesajı alarak, onlarca tokalaşma ve öpüşmeden sonra suratımda ki soluk ifadenin nedeni çok da merak uyandırmıyor.. içten bir merhabanın yerini almayacak onca selamın üstüne konan sivrisinekler gecede ki tek ses.. içim dışım bir olsa da yüzüme yerleştirdiğim zoraki gülümseme sonbaharı çağrıştırıyor ve sadece ben biliyorum bunu, bir de bunu okuyacak olanlar... uzaklar da bir yerlerde, güneşin sonsuz şefkatinin sarmaladığı bedenlerin gölgesi düşüyor anılarıma... kaybolmak istiyorum, istediğimin fazla olduğunu düşündüren insanlarla bir süre karşılaşmamayı düşünüyorum, sadece düşünüyorum..
’Lionel Richie’ den dinlediğim ilk ve tek şarkının aşkı anlatması ne acı.. oysa ki yabancısı olduğum bir dil bu ve ne kadar etkileyebilir ki beni... belki de daha fazla zaman ayırmalıyım sessizliğe, tıpkı yokluğuna ayırdığım zaman kadar her şeye biraz zaman ayırmalıyım..
Ve Storm; ne zamandır bu karanlığın içindeyim ve her şeyin iyi olacağını biliyorum... derken, aklıma gelen bedensiz ve nedensiz bir ayrılığa boyun eğiyorum... keşke Storm’u çevirebilmek için yanımda olsa dediğim herkes artık yanımda değil.. sadece yanımda olmamasının verdiği acının rengi neden bu kadar koyu? Anlıyorum ya da anlamıyorum, kimin umurunda ki!
Birazdan ışığın son damlalarının düşeceği pencereyi kapattıktan sonra, karanlığın oynadığı tek oyunda yüzleşeceğim kendimle.. sabır ve umut dileyerek bir gece daha, sabahın sonsuz sıcaklığını gözlerimi kapatmadan bekleyeceğim..

Bekleyenlere selam olsun.