Kar taneleri gibi kristalleşen o mavimsi kar zerrecikleri olmak, özgürlüğün limanıdır belki de. Liman ki, bir sığınaktır, onun bedeninde, yoğunlaşan aşk yumağıdır. Liman ki, bu sevdanın ceremesini çekip, birilerinin kendisinden çaldıkları atiyi bedeliyle almaktır aşk? Ne hayaller âlemin de yaşamıştı? O körpe yüreğinde kenetlenen sevgiyi, aşkı yaşatmaktı arzusu! Ama kör talihe bakın ki, hep uçup gittiler, giderken dirhemle götürdüler bu deli, yüreğinden. Azap gülleri bir bir solarken, seviyor dedikleri de göçebe olmuş obasında, çaresizce göçüp gitti kevgire dönen tahterevalli oyuncağında nelerini beklemekteydi. Kardeleni hiç olmamıştı ki, gelincikler açsın taptaze baharında yazında. Göçebe gönlü hep takazada, hep pusatlı arsız dipsizler kök salmıştı. Kenetlenmiş maniler Kudret’in amansız yoluydu çıkılası değildi, inadına mavzer kurşunuyla yara almıştı koşarak gittiği yolunda. Yine buluşma saati verdi.
yeni romanımdan bir bölüm...